Grčki povjesničar Olimpiodor iz Tebe pržio je arsenov sulfid i dobio arsenik tijekom 5. stoljeća. Vjeruje se da je Albert Veliki prvi izolirao element arsen iz spoja 1250., zagrijavanjem sapuna s arsenovim trisulfidom. 1649., Johann Schröder objavio je dva načina pripreme arsena.

En el siglo V a.C., el historiador griego Olimpiodoro de Tebas tostó sulfuro de arsénico y obtuvo arsénico blanco. Se cree que Alberto Magno, en 1250, haya sido el primero en aislar el elemento a partir de un compuesto, calentando jabón junto con trisulfuro de arsénico. En 1649, Johann Schröder publicó dos formas de preparar arsénico.

Selenij je prvi opazio oko alkemičar Arnaldo iz Villanove oko 1300. godine. Selenij je 1817. otkrio Johan Gottlieb Gahn i zamijetio sličnost novog elementa otprije poznatom teluriju. 1873. Willoughby Smith ustanovio je da električna otpornost selenija ovisi o okolnjem svjetlu.

El selenio fue descubierto en 1817 por Jöns Jacob Berzelius. Al visitar la fábrica de ácido sulfúrico de Gripsholm observó un líquido pardo rojizo que calentado al soplete desprendía un olor fétido que se consideraba entonces característico y exclusivo del telurio. Más tarde, el perfeccionamiento de las técnicas de análisis permitió detectar su presencia en distintos minerales pero siempre en cantidades extraordinariamente pequeñas.

Carl Jacob Löwig je otkrio brom 1825., dok je još bio student kemije na Sveučilištu u Heidelbergu u Njemačkoj. Antoine Balard destilirao je brom iz otopine pepela algi zasićene klorom 1824. Svoje rezultate objavio je 1826., pružajući dokaze da je tvar koju je otkrio novi element.

En 1826, mientras hacía un estudio de las aguas madres que resultaban de la cristalización de la sal en los pantanos próximos a Montpellier (Francia), Antoine Jérôme Balard obtuvo un líquido de color pardo oscuro, muy irritante y de olor muy desagradable al que llamó muride. Posteriormente cambió este nombre por el de bromo, procedente del griego bromos que significa mal olor.

Škotski kemičar sir William Ramsay i njegov pomoćnik, engleski kemičar Morris Travers otkrili su kripton 1898. u Londonu. Pronašli su kripton u ostatku preostalom nakon isparavanja gotovo svih sastojaka tekućeg zraka. William Ramsay je dobio Nobelovu nagradu za kemiju 1904. za otkriće niza plemenitih plinova, uključujući kripton.

El kriptón o criptón se aisló por primera vez en 1898 por los químicos británicos Sir William Ramsay y Morris William Travers. Ramsay y Travers licuaron aire y encontraron el kriptón en el residuo dejado por dicho aire líquido justo por encima de su punto de ebullición. Por sus descubrimientos de los gases nobles William Ramsay fue galardonado con el Premio Nóbel de Química en 1904.

Njemački kemičari Robert Bunsen i Gustav Kirchhoff su otkrili rubidij 1861. tada novom metodom spektroskopije. Izdvajanje metala pokušao je Bunsen, ali nikad nije dobio uzorke s više od 18 % rubidija. Izdvajanje metala postigao je George de Hevesy hidrolizom rastaljenog rubidijevog hidroksida.

Los químicos alemanes Robert Bunsen y Gustav Kirchhoff descubrieron el rubidio en 1861 a través del recién desarrollado método de la espectroscopia de llama. Bunsen trató de aislar el metal, pero nunca logró muestras con más del 18% de rubidio. El aislamiento del metal por fin fue logrado por George de Hevesy, mediante la hidrólisis del hidróxido de rubidio fundido.

Stroncij je prepoznat kao novi element 1790. kad su Adair Crawford i njegov kolega William Cruickshank analizirali uzorak minerala iz rudnika olova blizu mjesta Strontian u Škotskoj. Element je naposljetku izolirao sir Humphry Davy 1808. To je postigao elektrolizom smjese koja je sadržavala stroncijev klorid i živin oksid.

El estroncio fue identificado en las minas de plomo de Estroncia (Escocia), de donde procede su nombre, en 1790 por Adair Crawford en el mineral estroncianita distinguiéndolo de otros minerales de bario. En 1798 Klaproth y Hope lo descubrieron de forma independiente. El primero en aislar el estroncio fue Humphry Davy, en 1808, mediante electrólisis de la estronciana de donde proviene el nombre del metal.

Godine 1787. Carl Axel Arrhenius pronašao je novi mineral blizu Ytterbyja u Švedskoj i imenovao ga "iterbit", po tom selu. Johan Gadolin je otkrio itrijev oksid u Arrheniusovom uzorku 1789., i Anders Gustaf Ekeberg nazvao je novi oksid "yttria". Elementarni itrij prvi je izolirao Friedrich Wöhler 1828.

El itrio lo descubrió Johan Gadolin en 1794 cuando estudiaba una tierra rara descubierta en Ytterby en Suecia. Esta tierra rara estaba compuesta por un total de doce elementos diferentes de muy difícil separación. En 1828 Friedrich Wöhler logró extraerlo en forma metá álica a partir de su cloruro. Fue aislado por el químico sueco Carl Gustav Mosander en 1843.

Cirkonij je kao element prvi prepoznao Martin Heinrich Klaproth 1789. godine u Berlinu, u uzorku cirkona iz Šri Lanke. Metal cirkonij prvi je dobio u nečistom obliku Jöns Jakob Berzelius godine 1824. zagrijavanjem smjese kalija i kalijeva cirkonij-fluorida u željeznoj cijevi. Nizozemski znanstvenici Anton Eduard van Arkel i Jan Hendrik de Boer otkrili su metodu proizvodnje cirkonija visoke čistoće 1925.

El circonio fue descubierto en 1789 por Martin Heinrich Klaproth a partir del circón piedra preciosa conocida desde la antigüedad. En 1824 Jons Jakov Berzelius lo aisló en estado impuro por la reducción de fluoruro de potasio y circonio, K₂ZrF₆ con potasio, para lo cual calentó una mezcla de fluoruro de potasio y circonio y potasio mediante un proceso de descomposición desarrollado por él.

Niobij je otkrio engleski kemičar Charles Hatchett 1801. i imenovao novi element kolumbij. Godine 1846. njemački kemičar Henrich Rose samostalno je otkrio taj element i nazvao ga niobij. Metal je prvi izolirao švedski znanstvenik Christian Wilhelm Blomstrand 1864. godine tako što je reducirao njegov klorid zagrijavajući ga u atmosferi vodika.

El químico inglés Charles Hatchett informó de un nuevo elemento similar al tántalo en 1801 y la llamó columbio. El químico alemán Heinrich Rose determinó en 1846 que los minerales de tántalo contienen un segundo elemento, que él nombró niobio. En 1864 y 1865, una serie de descubrimientos científicos clarificó que niobio y columbio eran el mismo elemento, y desde hace un siglo se utilizaron ambos nombres indistintamente.

Molibdenit se često brkalo s grafitom i smatralo se da sadržava olovo. Godine 1778. švedski znanstvenik Carl Wilhelm Scheele dokazao je da molibdenit nije grafit niti sadržava olovo. 1781. Scheeleov prijatelj i zemljak Peter J. Hjelm izolirao je metal molibden koristeći ugljik i laneno ulje.

En 1778 el químico sueco Karl Wilhelm Scheele trató la molibdenita con ácido nítrico, encontrando que se formaba un residuo blanco con propiedades ácidas al que llamó acidum molibdenae. Scheele sospechó que la molibdenita era en realidad un sulfuro de un nuevo elemento: el molibdeno. En 1782 fue aislado por Peter J. Hjelm, pero sus propiedades fisicoquímicas no se establecieron hasta un siglo después en que Moissan lo obtuvo con una alta pureza.

Postojanje elementa 43 predviđeno je na osnovi periodnog sustava i o njegovom otkriću pogrešno je izviješteno 1925., kada ga se imenovalo mazurij. Element su zapravo otkrili Carlo Perrier i Emilio Segrè 1937. Pronađen je i u uzorku molibdena koji je poslao Ernest Lawrence, a koji je bio bombardiran deuteronima u ciklotronu u Berkeleyju.

El elemento 43 fue predicho a partir de la Tabla Periódica y en 1925 se reportó erróneamente que había sido descubierto; en ese momento se le nombró Masario. El elemento fue descubierto por Carlo Perrier y Emilio Segrè en 1937. También fue encontrado en muestras de Molibdeno enviadas por Ernest Lawrence y bombardeadas con deuterones en el ciclotrón de Berkeley.

Jędrzej Śniadecki izolirao je ovaj element 1807., ali njegov rad nije potvrđen. Jöns Berzelius i Gottfried Osann zamalo su otkrili rutenij 1827. Godine 1844. Karl Ernst Claus potvrdio je prisutnost novog elementa i izolirao rutenij iz ostataka platine iz proizvodnje rubalja dok je radio na Kazanskom sveučilištu.

Es posible que el químico polaco Jedrzej Sniadecki aislara este elemento en 1807, pero este hecho no ha sido confirmado. Fue descubierto en 1844 por el químico ruso Karl Karlovich Klaus como impureza en el osmiridio. Observó que el óxido de platino contenía un nuevo metal y obtuvo seis gramos de rutenio de la parte de platino que es insoluble en agua regia.

Rodij je 1803. otkrio William Hyde Wollaston u Londonu. Koristio je sirovu rudu platine koja je vjerojatno došla iz Južne Amerike. Uvođenje trosmjernog katalitičkog pretvarača kompanije Volvo 1976. godine povećalo je potražnju za rodijem.

El rodio fue descubierto en 1803, en Londres, por William Hyde Wollaston. Usó mineral crudo de platino, probablemente obtenido en América del Sur. La introducción del convertidor catalítico de tres vías por Volvo en 1976, aumentó la demanda del rodio.

Paladij je 1803. u Londonu otkrio engleski kemičar William Hyde Wollaston. Ispitivao je taloge preostale iz platine nakon otapanja u zlatotopki, smjesi koncentrirane klorovodične i dušične kiseline. Nakon toga izolirao je paladij nizom kemijskih reakcija.

El paladio fue descubierto en 1803, en Londres, por el químico inglés William Hyde Wollaston. Examinó los residuos dejados por el paladio después de disolverlo en agua regia, una solución concentrada de ácidos clorhidrico y nítrico. A partir de allí, aisló el paladio en una serie de reacciones químicas.

Srebro se koristi tisućama godina za ornamente i posuđe, za trgovinu, i kao osnova za mnoge monetarne sustave. Njegova vrijednost kao plemenitog metala dugo se smatrala manjom samo od zlata. Odlagališta troske u Maloj Aziji i na otocima u Egejskom moru upućuju na to da je čovjek naučio razdvojiti srebro od olova još 3000 godina pr. Kr.

La plata se conoce y valora como metal decorativo y para monedas desde tiempos muy remotos gracias a su belleza y facilidad de manipulación. Las minas de plata de Asia Menor se trabajaron probablemente antes de 2500 A.C. Los alquimistas la llamaban Luna o Diana en alusión a la diosa de la luna y utilizaban como símbolo para representarla una luna creciente.

Kadmij je otkrio njemački kemičar Friedrich Stromeyer 1817. godine kao nečistoću u cinkovom karbonatu. Stromeyer je primijetio da neki nečisti uzorci kalamina (cinkovog karbonata) mijenjaju boju pri zagrijavanju, ali čisti kalamin ne. Kadmij je samostalno otkrio njemački kemičar Karl Hermann 1818.

El cadmio fue descubierto en Alemania en 1817 por Friedrich Strohmeyer como impureza de algunas muestras de carbonato de zinc. Strohmeyer observó que esas muestras cambiaban de color al calentarlas, lo cual no le ocurría al carbonato de zinc puro. Strohmeyer fue lo suficientemente persistente para continuar la observación consiguiendo aislar el elemento mediante el tueste y posterior reducción del sulfuro.

Ferdinand Reich i Hieronymous Theodor Richter prvi su identificirali indij u sfaleritu po sjajnoj indigo-plavoj liniji u njegovom emisijskom spektru. Kako element koji emitira sjajno plavo svjetlo nije bio poznat, zaključili su da je novi element prisutan u tim mineralima. Richter je metal izolirao 1864.

Ferdinand Reich y Hieronymus Theodor Richter fueron los primeros en identificar el indio en la esfalarita (o blenda) debido al brillo índigo-azul en la emisión de líneas espectroscópicas. Como no se conocía ningún elemento cuya emisión fuese azul, concluyeron que estaba presente un nuevo elemento en el mineral. Richter fue el que aisló el metal en 1864.