En honor a Dimitri Mendeleiev, químico ruso, padre de la tabla periódica
Nomeado com relação a Dmitri Mendeleev, que criou a tabela periódica
En honor a Alfred Nobel, químico sueco que descubrió la dinamita y fundador de los premios Nobel
Nomeado com relação a Alfred Nobel, químico sueco que fundou o premio Nobel e descobriu a dinamite
En honor a Ernest Lawrence, inventor del ciclotrón
Nomeado com relação a Ernest O. Lawrence, inventor do ciclotron
En honor del Barón Ernest Rutherford, científico colaborador del modelo atómico y física nuclear
Nomeado com relação a Ernest Rutherford, um físico e químico da Nova Zelandia
Por el Instituto nuclear de Dubna, implicado en la búsqueda de elementos pesados
Nomeado com relação a cidade de Moscou, Dubna
En honor a Glenn Seaborg, químico nuclear americano ganador de un premio Nobel
Nomeado com relação a Glenn Seaborg, químico nuclear americano e ganhado de um Nobel
En honor del físico danés Niels Bohr
Nomeado com relação ao físico dinamarquês Niels Bohr
El nombre procede del latín "Hassias" que significa Hess (nombre de un estado alemán)
Do Latin "Hassias" que significa Hess, um estado alemão
En honor a Lise Meitner, física austriaca
Nomeado com relação a Lise Meitner, um físico austriaco
Recibe su nombre en honor a la ciudad alemana de Darmstadt donde fue descubierto
Nomeado com relação a cidade alemã Darmstadt
En honor a Wilhelm Conrad Roentgen, descubridor de los rayos X
Nomeado com relação a Wilhelm Conrad Röntgen, um físico alemão
En honor del científico y astrónomo Nicolás Copérnico
Nomeado com relação ao astronomo Nicolaus Corpernicus
El nombre viene del japonés común para Japón
Nomeado com a palavra Japão em japones
Nombrado en honor a Gueorgui Fliórov
Nomeado com relação ao físico Soviético Georgy Flyorov, fundador do Laboratorio de Reações Nucleares Flerov
Nombrado después así por la Provincia de Moscú donde está localizada Dubna
Nomeado com relação a Moscou Oblast, onde Dubna se localiza
Su nombre viene dado en honor al Laboratorio Nacional Lawrence Livermore en Livermore, California
Nomeado com relação ao Laboratorio Nacional de Livermore, na cidade de Livermore, California
Nombrado después así por la región de Tennessee
Nomeado com relação a região da Tenesi
Nombrado después así por el físico nuclear ruso Yuri Oganessian
Nomeado após o físico nuclear russo Yuri Oganessian
En 1671, Robert Boyle redescubrió y describió la reacción que se producía entre limaduras de hierro y ácidos diluidos, o que resulta en la producción de gas hidrógeno. En 1766, Henry Cavendish fue el primero en reconocer el hidrógeno gaseoso como una sustancia discreta, identificando el gas producido en la reacción metal - ácido como aire inflamable. Antoine Lavoisier dio al elemento el nombre de hidrógeno en 1783.
Henry Cavendish foi o primeiro a distinguir o hidrogênio de outros gases em 1766, quando o preparou reagindo ácido clorídrico com zinco. Em 1670, o cientista inglês Robert Boyle havia observado sua produção reagindo ácidos fortes com metais. O cientista francês Antoine Lavoisier nomeou o elemento hidrogênio em 1783
En 1868 un astrónomo francés, Jules Janssen, descubrió, espectroscópicamente, una nueva línea amarilla en un eclipse solar en la India. Otro astrónomo inglés, Norman Lockyer, confirmó que esa línea no pertenecía a ningún elemento conocido en la Tierra. Fue en 1895 cuando fue descubierto y aislado en la Tierra por Sir William Ramsay, tratando clevita con un ácido mineral. Simultáneamente, fue descubierto en Suecia por Per Teodor Cleve y Abraham Langlet.
O astrônomo francês Jules Janssen obteve a primeira evidência de hélio durante o eclipse solar de 1868. Norman Lockyer e Edward Frankland sugeriram o nome hélio para o novo elemento. Em 1895, Sir William Ramsay descobriu o hélio na clevite mineral de urânio. Foi descoberto independentemente em cleveite por Per Teodor Cleve e Abraham Langlet.
El litio fue descubierto por Johann Arfvedson en 1817. En 1818 C.G. Gmelin fue el primero en observar que las sales de litio tornan la llama de un color rojo brillante. Ambos intentaron, sin éxito, aislar el elemento de sus sales, lo que finalmente consiguieron William Thomas Brande y Sir Humphrey Davy mediante electrólisis del óxido de litio.
Foi descoberto em 1817 por Johann Arfvedson, quando estava analizando minerais da ilha Sueca Uto. O metal puro foi isolado no ano seguinte pelos químicos William Thomas Brande (sueco) e Sir Humphry Davy (inglês), trabalhando independentemente. em 1855, grandes quantias de lítio foram produzidas pela eletrólize do cloreto de lítio por Robert Bunsen e Augustus Matthiessen
El berilio o glucinio por el sabor de sus sales, fue descubierto por Louis-Nicolas Vauquelin en 1798 en Francia en forma de óxido en el berilo y la esmeralda. Friedrich Wöhler y Antoine Bussy de forma independiente aislaron el metal en 1828 mediante reacción de potasio con cloruro de berilio. Más adelante, Paul Lebeau lo obtuvo puro mediante electrólisis de tetrafluoroberilato de sodio, Na<sub>2</sub>BeF<sub>4</sub>.
Louis-Nicolas Vauquelin descobriu o berílio em sua forma de oxido, beryl e esmeraldas em 1798. Friedrich Wöhler e Antoine Bussy independentemente isilaram berílio em 1828 no reação química de potássio metálico com cloreto de berílio. O primeiro processo comercialmente bem sucedido para produção de berílio foi desebvolvido em 1932 por Alfred Stock e Hans Goldschmidt
Los compuestos de boro se conocen desde hace miles de años. En 1808 Humphry Davy, Gay-Lussac y L. J. Thenard obtuvieron boro con una pureza del 50% aproximadamente, aunque ninguno de ellos reconoció la sustancia como un nuevo elemento, cosa que haría Jöns Jacob Berzelius en 1824. El boro puro fue producido por primera vez por el químico estadounidense W. Weintraub en 1909.
Os compostos de boro eram conhecidos por milhares de anos, mas o elemento nao foi descoberto até 1808, quando foi isolado por Sir Humphry Davy, Gay-Lussac e Louis Jacques Thénard. Jöns Jakob Berzelius identificou o boro como um elemento em 1824
El primer uso conocido del carbón vegetal fue para la reducción del cobre, zinc y estaño en la fabricación de bronce, por los egipcios y los sumerios. Los diamantes eran probablemente conocidos hacia 2500 a.C. Los primeros análisis químicos se hicieron realidad en el siglo XVIII,12 y en 1789 ya fue listado por Antoine Lavoisier como un elemento.
O carbono foi descoberto na pré-historia, conhecido nas formas de fumaça e carvão pelas civilizações mais antigas. Em 1772, Antoine Lavoisier mostrou que diamantes eram uma das formas do carbono; quando queimol amostras de carvão e diamante, e percebeu que nenhum deles produziu água. Em 1779, Carl Wihelm Scheele constatou que grafite queimado formava dioxido de carbono, o que seria mais uma forma do carbono
Fue descubierto, aislado y estudiado por Daniel Rutherford en 1772 estudiando la respiración. Carl Wilhelm Scheele y Antoine Lavoisier demostraron su existencia libre en el aire y la proporción en volumen en que se encuentra en este, mezclado con el oxigeno 4/5 partes. Primeramente fue llamado ázoe en griego significa sin vida, mas tarde fue llamado nitrógeno del latín nitrum recordando que este es componente esencial del salitre o nitro.
É considerado que o nitrogenio foi descoberto pelo físico escocês Daniel Rutherford em 1772, que chamou-o de ar nitroso ou ar fixo. Era também estudado ao mesmo tempo por Carl Wihelm Scheele, Henry Cavendish e Joseph Priestley. Em 1790 o químico francês Jean Antoine Claude Chaptal nomeou o elemento de nitrogenio
El oxígeno fue descubierto por el farmacéutico sueco Carl Wilhelm Scheele, que produjo oxígeno gaseoso calentando óxido de mercurio y varios nitratos alrededor de 1771, pero publicado este descubrimiento en 1777. Joseph Priestley también preparó este nuevo aire hacia 1774. El quimico frances Antoine Laurent de Lavoisier dio al gas el nombre de oxigeno en 1777 por creer que todos los acidos contenian este elemento.
Carld Wilhelm Scheele obteve oxigenio ao aquecer óxido de mercúrio e nitratos em 1771, mas não publicou suas descobertas até 1777, Joseph Priestley também obteve esse elemento com 1774. O nome foi dado em 1777 por Antoine Lavoisier, cujo esperimentos ajudaram a desmentir a crença popular de sua combustão e corrosão
El mineralogista Georgius Agricola describió el fluorita en 1529. En 1670, Enrique Schwandhard descubrió que al someter al mineral a algunos ácidos, desprendía un vapor muy corrosivo, que incluso corroía el vidrio. Finalmente, el 26 de junio de 1886, Henri Moissan fue el primero que obtuvo flúor en forma pura, lo que le valió el Premio Nobel de Química de 1906.
Em 1529, Georgius Agricola descreveu a aplicação da fluorite como fundente. Em 1670, Heinrich Schwandhard descobriu ser possível gravar em vidro, quando exposto à fuorite misturada com ácido. Em 1810, o cientista francês Andre-Marie Ampere propôs que o ácido fluorídrico fosse um composto formado por hidrogénio e um novo elemento. Em 1886, o elemento foi, finalmente, isolado por Henri Moissan.
El neon fue separado por vez primera de otros gases inertes en 1898, por los quimicos britanicos sir William Ramsay y Morris Travers. Lo lograron enfriando el aire hasta que se volvió líquido y luego lo calentaron para captar los gases a medida que se evaporaban. El ingeniero francés Georges Claude hizo una lámpara que usaba un tubo electrizado con neón en 1910 y comenzó a venderlos a compañías estadounidenses en 1915.
O néon foi descoberto em 1898 pelos químicos britânicos Sir William Ramsay e Morris W. Travers em Londres. Foi descoberto quando Ramsay resfriou uma amostra de ar até que se tornasse um líquido, então aqueceu o líquido e capturou os gases enquanto eles ferviam. Depois de 1902, a empresa de Georges Claude, a Air Liquide, estava produzindo quantidades industriais de neon como um subproduto de seu negócio de liquefação de ar.
El carbonato de sodio, que se obtenía a partir de las cenizas de las plantas marinas, se confundió durante mucho tiempo con el carbonato de potasio procedente de las cenizas de las plantas terrestres. En 1736 el francés Duhamel du Monceau reconoció la diferencia entre ambas sustancias y llamó a la primera álcali vegetal y a la segunda álcali mineral. Fue aislado en 1807 por Sir Humphry Davy por medio de la electrólisis de la sosa cáustica.
A abreviatura química do sódio foi publicada pela primeira vez por Jöns Jakob Berzelius em seu sistema de símbolos atômicos. É uma contração do novo nome latino do elemento "natrium", que se refere ao "natrão" egípcio, um sal mineral natural feito principalmente de carbonato de sódio hidratado. Em 1807, Sir Humphry Davy isolou o sódio pela primeira vez por eletrólise de hidróxido de sódio seco, que havia sido levemente umedecido.
El inglés Joseph Black reconoció el magnesio como un elemento químico en 1755. En 1808 Sir Humphry Davy obtuvo metal puro mediante electrólisis de una mezcla de periclasa, es decir óxido de magnesio en estado mineral y de óxido mercúrico. En 1829 Antoine Bussy preparó el metal con mayor pureza.
O químico escocês Joseph Black reconheceu o magnésio como um elemento em 1755. O magnésio foi isolado pela primeira vez por Sir Humphry Davy em 1808, em Londres. Ele usou a eletrólise em uma mistura de magnésia e óxido de mercúrio. Antoine Bussy o preparou de forma coerente em 1831.
En 1825 el quimico danes Hans Christian Oersted preparo una amalgama de aluminio por reaccion de cloruro de aluminio con una amalgama de potasio. Entre 1827 y 1845, Friedrich Wöhler, un químico alemán, mejoró el procedimiento de Oersted usando potasio metálico. En 1854 Henri Sainte-Claire Deville, en Francia, obtuvo el metal por reducción del cloruro de aluminio con sodio.
Em 1761, Guyton de Morveau propôs o nome alumina para a base em alúmen, e Antoine Lavoisier, em 1787, pensou que se tratava de um óxido de um metal ainda não descoberto. Sir Humphry Davy identificou a existência de uma base metálica de alúmen em 1808. Hans Christian Ørsted foi o primeiro a isolar o alumínio metálico em 1825 na forma impura. Friedrich Wöhler é geralmente creditado por ter isolado o metal em 1827.
El silicio fue identificado por primera vez por Antoine Lavoisier en 1787, aunque posteriormente fue confundido con un compuesto por Humphry Davy en 1800. En 1811 Gay-Lussac, y Louis Thenard probablemente, preparó silicio amorfo impuro calentando potasio con tetrafluoruro de silicio. En 1824 Berzelius preparó silicio amorfo empleando un método similar al de Gay-Lussac.
Em 1800, Sir Humphry Davy pensava que a sílica era um composto e não um elemento; mas em 1811, Gay Lussac e Louis Jacques Thénard provavelmente prepararam silício amorfo impuro aquecendo o potássio com tetrafluoreto de silício. Em 1824, Jöns Jakob Berzelius preparou silício amorfo pelo mesmo método geral. Henri Deville em 1854 preparou pela primeira vez o silício cristalino, a segunda forma alotrópica do elemento.
El fosforo fue descubierto hacia el ano 1669 por el alquimista aleman Hennig Brand. Buscando la piedra filosofal Brand destiló una mezcla de arena y orina evaporada, y obtuvo un cuerpo que tenía la propiedad de lucir en la oscuridad. La orina constituyó durante un siglo la materia prima para la obtención de fósforo hasta que, en 1771, Scheele encontró un método para extraerlo de los huesos calcinados.
Hennig Brand descobriu o fósforo em 1669, em Hamburgo, na Alemanha, preparando-o a partir da urina. Em 1769, Johan Gottlieb Gahn e Carl Wilhelm Scheele mostraram que o fosfato de cálcio é encontrado nos ossos e eles obtiveram fósforo elementar da cinza óssea. Antoine Lavoisier reconheceu o fósforo como um elemento em 1777.
El azufre se conoce desde tiempos prehistoricos y ya aparecia en la Biblia y en otros escritos antiguos. Se sabe que se usaba en Medicina y que griegos y romanos utilizaban sus vapores para blanquear telas. De ello no fue reconocido como elemento químico hasta 1777 por Antoine Lavoisier.
No século III, os chineses descobriram que o enxofre podia ser extraído da pirita. Os alquimistas indianos escreveram extensivamente sobre o uso de enxofre em operações alquímicas com mercúrio, a partir do século VIII DC. Em 1777, Antoine Lavoisier ajudou a convencer a comunidade científica de que o enxofre era um elemento, não um composto.
El cloro fue descubierto en su forma diatómica en 1774 por el sueco Carl Wilhelm Scheele, aunque creía que se trataba de un compuesto que contenía oxígeno. En 1810 el químico inglés Humphry Davy demuestra que se trata de un elemento físico y le da el nombre de cloro debido a su color. El primer proceso electrolítico para la producción de cloro fue patentado en 1851 por Charles Watt en Gran Bretaña.
Por volta de 1630, o cloro foi reconhecido como gás pelo químico e médico belga Jan Baptist van Helmont. O cloro elementar foi preparado e estudado pela primeira vez em 1774 pelo químico sueco Carl Wilhelm Scheele. Em 1810, o consenso científico era de que o cloro era na verdade um composto que continha oxigênio. Em 1811, Sir Humphry Davy concluiu que o novo gás era na verdade um novo elemento.
En 1785, Cavendish sospechaba de su presencia en el aire, pero este descubrimiento fue ignorado durante un siglo. En 1892 Lord Rayleigh descubrió que el nitrógeno atmosférico tenía una densidad mayor que el nitrógeno puro obtenido a partir del nitro. Rayleigh y Sir William Ramsay demostraron que la diferencia se debía a la presencia de un segundo gas poco reactivo, anunciando el descubrimiento del argón en 1894.
Argon era suspeito de estar presente no ar por Henry Cavendish em 1785. Ele não foi isolado até 1894 por Lord Rayleigh e Sir William Ramsay na Escócia. Argônio se tornou o primeiro membro dos gases nobres a ser descoberto. Em 1957, a IUPAC concordou que o símbolo deveria mudar de A para Ar.
El hidróxido de potasio se consideró durante mucho tiempo como un elemento porque no se lograba descomponer mediante el calor ni mediante reactivos químicos. En 1807 Davy aisló por primera vez el metal por electrólisis del hidróxido potásico húmedo. La obtención del potasio permitió el descubrimiento de otros elementos, ya que dada su gran reactividad es capaz de descomponer óxidos para combinarse y quedarse con el oxígeno.
O símbolo K do potássio vem de 'kalium', o nome do elemento na Alemanha e na Escandinávia. O potássio metálico foi isolado pela primeira vez em 1807 por Sir Humphry Davy, que o derivou do potássio cáustico pelo uso da eletrólise do sal fundido com a pilha voltaica recém-descoberta. O potássio foi o primeiro metal isolado por eletrólise.
El metal no fue descubierto hasta 1808, año en que Jöns Jakob Berzelius y Pontin prepararon amalgama de calcio por electrólisis de la cal en mercurio. El quimico britanico sir Humphry Davy aislo el calcio metalico en 1808 por la electrólisis de una amalgama de mercurio y cal. Hasta que Davy aisló el calcio metálico por electrólisis del óxido se pensaba que éste último era un elemento.
O cálcio já era conhecido no século I, quando os antigos romanos preparavam a cal como óxido de cálcio. O cálcio foi isolado pela primeira vez por Sir Humphry Davy em 1808, quando ele eletrolisou uma mistura de cal e óxido de mercúrio. Davy estava tentando isolar o cálcio; quando soube que Jöns Jakob Berzelius e Pontin preparavam amálgama de cálcio eletrolizando cal em mercúrio, ele mesmo tentou.
En 1869 Dmitri Mendeleyev predijo que este metal debía tener propiedades similares a las del boro por lo que llamó al elemento aún por descubrir ekaboro. El escandio fue descubierto por Lars Fredrick Nilson en 1879 mientras trabajaba con su equipo en la búsqueda de metales tierras raras mediante análisis espectral de los minerales euxenita y gadolinita. Per Theodor Cleve descubrió el óxido de escandio y confirmó que se trataba del ekaboro.
Em 1879, Lars Fredrik Nilson e sua equipe detectaram escândio nos minerais euxenite e gadolinite. Nilsom então preparou 2 gramas de oxido de escândio de alta pureza. Per Teodor Cleve mostrou que o escândio tinha propriedades similares as prévistas por Mendeleev para eka-boro. Escândio metálico foi preparado pela primeira vez em 1937 por Fischer e seu colegas
El titanio fue descubierto en Inglaterra por Willian Gregor en 1791, a partir del mineral conocido como Ilmenita (FeTiO<sub>3</sub>). Este elemento fue descubierto de nuevo años más tarde por el químico alemán Heinrich Klaproth, en este caso en el mineral Rutilo (TiO<sub>2</sub>), que fue quien en 1795 le dio el nombre de titanio. Matthew A. Hunter preparó por primera vez titanio metálico puro calentando tetracloruro de titanio (TiCl<sub>4</sub>) con Sodio a 700-800 ºC en un reactor de Acero.
William Gregor encontrou óxido de titanio no mineral ilmenite em 1791. Martin Heintich Klaproth descobriu independentemente o elemento no mineral rutilo em 1795 e o nomeou. a forma pura e metálica só foi obtida em 1910 por Matthew A. Hunter. Em 1936, o processo de Kroll tornou a produção comercial do titanio possivel.
El mineralogista español Andrés Manuel del Río descubrió el vanadio en 1801 mediante el análisis de los minerales de la vanadinita, y lo llamó erythronium. En 1831, el químico sueco, Nils Gabriel Sefström, redescubrió el elemento en un óxido mientras trabajaba con minerales de hierro. Más tarde, ese mismo año, Friedrich Wöhler confirmó los principios de la obra de Del Río.
Vanadio foi originalmente descoberto por Andrés Manuel del Río em 1801. Em 1805, o químico frances Hippolyte Victor Collet-Descotils declarou incorretamente que o elemento descoberto por del Río era apenas uma amostra impura de cromo. Em 1831, o químico suéco Nils Gabriel Sefström redescobriu o elemento em um novo óxido encontrado durante um trabalho com minérios de ferro. No mesmo ano, Friedrish Wöhler confirmou o trabalho anterior de del Río.
En 1761 Johann Gottlob Lehmann encontró en los Urales un mineral naranja rojizo que denominó plomo rojo de Siberia. En 1797 Louis Nicolas Vauquelin recibió muestras del mineral y fue capaz de producir óxido de cromo mezclando crocoíta con ácido clorhídrico. En 1798 descubrió que se podía aislar cromo metálico calentando el óxido en un horno de carbón.
Em 1797, Louis Nicolas Vauquelin recebeu amostras de minério de crocoite. Em 1798, Vauquelin decobriu que era possivel isolar o cromo metálico aquecendo o oxido em um forno de carvão vegetal, fazendo dele o descobridor do elemento. Vauquelin tambem foi capas de detectar traços de cromo em pedras preciosas, como rubis e esmeraldas.
En el siglo XVII, el químico alemán Johann Glauber, produjo por primera vez permanganato, un reactivo de laboratorio bastante utilizado. El químico sueco Scheele fue el primero que descubrió que el manganeso era un elemento. En 1774 el sueco Johan Gottlieb Gahn lo aisló por primera vez como metal.
No meio do séc XVIII, o químico suéco Carl Wilhelm Scheele usou pyrolusite para produzir cloro.Scheele e outros estavam cientes de que pyrolusite continha um novo elemento, mas não conseguiam isola-lo. Johan Gottlieb Gahn foi o primeiro a isolar um amostra impura de manganes em 1774, reduzindo o óxido com carbono.
Hay pruebas de que el hierro se conoce desde antes de 5000 a.C. Los objetos más antiguos conocidos de hierro utilizados por los seres humanos son unas cuentas hechas de hierro de un meteorito, en Egipto, hacia 4000 a.C. El descubrimiento de la fundición alrededor de 3000 a.C. condujo a la predominancia del uso de hierro para las herramientas y armas, lo que dio lugar al inicio de la Edad de hierro, alrededor de 1200 a.C.
O primeiro ferro usado pelos seres humanos provavelmente veio de meteoritos. Os objetos de ferro mais velhos usados por humanos foram algumas contas ( de colares ou pulseiras ) feitas de ferro meteorico no Egito a cerca de 4000 A.C. Sua fundição foi descoberta por volta de 3000 A.C e levou ao inicio da idade do ferro por volta de 1200 A.C, iniciando o seu uso para ferramentas e armas.
Los compuestos de cobalto se han utilizado durante siglos para obtener un color azul intenso de vidrio, los esmaltes y cerámicas. El elemento fue descubierto por el químico sueco George Brandt en 1735. Brandt fue capaz de demostrar que el cobalto era el responsable del color azul del vidrio que previamente se atribuía al bismuto.
Compostos de cobalto são usados a gerações para dar uma rica cor azul ao vidro ou cerâmica. O elemento foi isolado pelo quimico suéco George Brandit em 1735. Segundo ele, a cor azulada no vidro era causada pelo cobalto, e não pelo bizmuto.
El níquel se ha usado como moneda en aleaciones de níquel-cobre durante varios miles de años. En 1751 Axel Frederik Cronstedt, intentando extraer cobre de la niquelina, obtuvo un metal blanco que llamó níquel, ya que los mineros de Hartz atribuían al viejo Nick (el diablo) el que algunos minerales de cobre no se pudieran trabajar. La primera moneda de níquel puro se acuñó en 1881.
Artefatos feitos de meteoritos metalicos foram encontrados datando até antes de 5000 A.C. Em 1751, Baron Axel Fredrik Cronstedt tentava estrair cobre do mineral kupfernickel e acabou produzindo o metal branco. No inicio do séc XX, Ludwig Mond patenteou um processo utilizando carbinilo de nikel para purificar o metal.
El cobre era conocido en la prehistoria y fue probablemente el primer metal utilizado para fabricar útiles y objetos decorativos. Los objetos de cobre se han encontrado entre los restos de muchas civilizaciones antiguas, incluyendo las de Egipto, Asia Menor, China, sudeste de Europa, Chipre y Creta. Los nativos americanos también utilizaban el cobre desde el tercer milenio a.C.
Cobre reside naturalmente como um mineral nativo, e era conhecido pelas mais antigas civilizações. As mais recentes estimativas da descoberta do cobre sugerem por volta de 9000 A.C no oriente medio. Era um dos materiais mais importantes para os humanos nas eras do cobre e bronze.
Los minerales de zinc fueron usados, desde tiempos remotos, junto al cobre para obtener latón. El zinc metálico se obtuvo en el siglo XIII en la India mediante reducción de calamina con sustancias orgánicas, como la madera. En 1746, Andreas Marggraf redescubrió el metal en Europa, obteniéndolo por reducción de calamina con carbón.
Zinco metálico foi produzido no séc XIII, reduzindo calamina com substancias organicas, como lãn. O metal foi redescoberto na Europa por Andreas Sigimund em 1746. Ele aqueceu uma mistura de minério de calamina e carbono em um recipiente fechado, sem cobre para produzir o metal.
Antes de su descubrimiento la mayoría de sus propiedades fueron predichas y descritas por Dmitri Mendeléyev -que lo llamó eka-aluminio. El galio, fue descubierto mediante espectroscopia por Paul Emile Lecoq de Boisbaudran en 1875 por su característico espectro al examinar una blenda de zinc procedente de los Pirineos. Ese mismo año lo aisló por electrólisis del hidróxido en una solución de hidróxido potásico.
Em 1871, a existencia do galio foi prevista pelo químico russo Dmiltri Mendeleev, que nomeou o elemento de eka-aluminio. O galio foi descoberto espectroscopcamente pelo químico frances Paul Emile Lecoq de Boisbaudran em 1875, por conta de seu espectro caracteristico durante uma analise de uma amostra de sphalerite. No mesmo ano, Lecoq obteve o metal isolado pela eletrolize de seu hidróxido, numa solução de hidróxido de potássio.
Las propiedades del germanio fueron predichas en 1871 por Dmitri Mendeleyev en función de su posición en la tabla periódica. Predijo que este elemento debería tener propiedades análogas al silicio y le llamó eka-silicio. El alemán Clemens Winkler demostró en 1886 la existencia de este elemento, descubrimiento que sirvió para confirmar la validez de la tabla periódica.
Em 1869, Dmitri Mendeleev previu a sua existencia e algumas de suas propriedades baseando-se na sua posição na tabela periodica, e o nomeou eka-silicio. Em 1886, Clemens Winkler encontrou o elemento junto a prata e enxofre, em um mineral raro chamado argyrodite. As primeiras ligas silicio-germanio foram feitas em 1955.

Periodic Table invites you to become a translator to help them translate their Element Details project.

Sign up for free or login to start contributing.