Imenovan po Dmitriju Mendeljejevu, koji je stvorio periodni sustav

Nomeado com relação a Dmitri Mendeleev, que criou a tabela periódica

Imenovan po Alfredu Nobelu, švedskom kemičaru, otkrivaču dinamita i osnivaču Nobelove nagrade

Nomeado com relação a Alfred Nobel, químico sueco que fundou o premio Nobel e descobriu a dinamite

Imenovan po Ernetsu O. Lawrencu, izumitelju ciklotrona

Nomeado com relação a Ernest O. Lawrence, inventor do ciclotron

Imenovan po Ernestu Rutherfordu, fizičaru i kemičaru s Novog Zelanda

Nomeado com relação a Ernest Rutherford, um físico e químico da Nova Zelandia

Imenovan po ruskom gradu Dubni

Nomeado com relação a cidade de Moscou, Dubna

Imenovan po Glennu Seaborgu, američkom nuklearnom kemičaru i dobitniku Nobelove nagrade

Nomeado com relação a Glenn Seaborg, químico nuclear americano e ganhado de um Nobel

Imenovan po Nielsu Bohru, danskom fizičaru

Nomeado com relação ao físico dinamarquês Niels Bohr

Od latinske riječi "Hassias", što označava Hess, pokrajnu u Njemačkoj

Do Latin "Hassias" que significa Hess, um estado alemão

Imenovan po Lise Meitner, austrijskoj fizičarki

Nomeado com relação a Lise Meitner, um físico austriaco

Imenovan po Njemačkom gradu Darmstadtu

Nomeado com relação a cidade alemã Darmstadt

Imenovan po Wilhelmu Conradu Röntgenu, njemačkom fizičaru

Nomeado com relação a Wilhelm Conrad Röntgen, um físico alemão

Imenovan po astronomu Nikoli Koperniku

Nomeado com relação ao astronomo Nicolaus Corpernicus

Ime dolazi iz japanskog naziva za Japan

Nomeado com a palavra Japão em japones

Imenovan po osnivaču Flerovog Laboratorija za nuklearne reakcije, sovijetskom fizičaru Georgiju Nikolajeviču Flerovu

Nomeado com relação ao físico Soviético Georgy Flyorov, fundador do Laboratorio de Reações Nucleares Flerov

Imenovan po Moskovskoj oblasti, mjestu gdje se Dubna nalazi

Nomeado com relação a Moscou Oblast, onde Dubna se localiza

Imenovan po Nacionalnom laboratoriju Lawrence Livermore, koji se nalazi u gradu Livermoru u Kaliforniji

Nomeado com relação ao Laboratorio Nacional de Livermore, na cidade de Livermore, California

Imenovan po američkoj saveznoj državi Tennessee

Nomeado com relação a região da Tenesi

Imenovan po ruskom nuklearnom fizičaru Juriju Oganesianu

Nomeado após o físico nuclear russo Yuri Oganessian

Henry Cavendish prvi je raspoznao vodik od drugih plinova 1776. kada ga je pripravio reakcijom klorovodične kiseline i cinka. Engleski znanstvenik Robert Boyle je 1670. promatrao njegovu proizodnju u reakcijama jakih kiselina i metala. Francuski znanstvenik Antoine Lavoisier ga je 1783. imenovao "hydrogène"; po uzoru na taj naziv krajem 19. stoljeća Bogoslav Šulek nazvao ga je vodikom.

Henry Cavendish foi o primeiro a distinguir o hidrogênio de outros gases em 1766, quando o preparou reagindo ácido clorídrico com zinco. Em 1670, o cientista inglês Robert Boyle havia observado sua produção reagindo ácidos fortes com metais. O cientista francês Antoine Lavoisier nomeou o elemento hidrogênio em 1783

Francuski astronom Jules Janssen je pridobio prve dokaze za postojanje helija tokom pomrčine Sunca 1868. Norman Lockyer i Edward Frankland su predložili ime helij za ovaj novi element. 1895. Sir William Ramsay je otkrio helij u mineralu uranija zvanom kleveit. Samostalno su ga otkrili u kleveitu Per Teodor Cleve i Abraham Langlet.

O astrônomo francês Jules Janssen obteve a primeira evidência de hélio durante o eclipse solar de 1868. Norman Lockyer e Edward Frankland sugeriram o nome hélio para o novo elemento. Em 1895, Sir William Ramsay descobriu o hélio na clevite mineral de urânio. Foi descoberto independentemente em cleveite por Per Teodor Cleve e Abraham Langlet.

Litij je otkrio Johann Arfvedson 1817. kada je analizirao minerale s otoka Uto u Švedskoj. Čisti metal su izolirali švedski kemičar William Thomas Brande i engleski kemičar Sir Humphry Davy sljedeće godine radeći samostalno. 1855. veće količine litija su Robert Bunsen i Augustus Matthiessen proizveli elektrolizom litijevog klorida.

Foi descoberto em 1817 por Johann Arfvedson, quando estava analizando minerais da ilha Sueca Uto. O metal puro foi isolado no ano seguinte pelos químicos William Thomas Brande (sueco) e Sir Humphry Davy (inglês), trabalhando independentemente. em 1855, grandes quantias de lítio foram produzidas pela eletrólize do cloreto de lítio por Robert Bunsen e Augustus Matthiessen

Louis-Nicolas Vauquelin je otkrio berilij u njegovim oksidima u berilu i smaragdima 1798. Friedrich Wöhler i Antoine Bussy su samostalno izolirali berilij 1828. kemijskom reakcijom metalnog kalija i berilijevog klorida. Prvi komercijalno uspješsan proces dobivanja berilija su Alfred Stock i Hans Goldschmidt razvili 1932.

Louis-Nicolas Vauquelin descobriu o berílio em sua forma de oxido, beryl e esmeraldas em 1798. Friedrich Wöhler e Antoine Bussy independentemente isilaram berílio em 1828 no reação química de potássio metálico com cloreto de berílio. O primeiro processo comercialmente bem sucedido para produção de berílio foi desebvolvido em 1932 por Alfred Stock e Hans Goldschmidt

Spojevi bora poznati su već tisućama godina, ali element su otkrili Sir Humphry Davy, Gay-Lussac i Thendard tek 1808. Bor nije bio prepoznat kao element dok ga 1808. Sir Humphry Davy, Joseph Louis Gay-Lussac i Louis Jacques Thénard nisu izolirali. Jöns Jakob Berzelius je identificarao bor kao element 1824.

Os compostos de boro eram conhecidos por milhares de anos, mas o elemento nao foi descoberto até 1808, quando foi isolado por Sir Humphry Davy, Gay-Lussac e Louis Jacques Thénard. Jöns Jakob Berzelius identificou o boro como um elemento em 1824

Ugljik je otkriven još u prapovijesti i poznat je bio u oblicima čađe i ugljena čak i najranijim ljudskim civilizacijama. 1772. Antoine Lavoisier je otkrio da su dijamanti još jedan oblik ugljika kada je spalio uzorke ugljena i dijamanta i ustanovio da niti jedan nije proizveo vodu. 1779. Carl Wilhelm Scheele je pokazao da izgaranjem grafita nastaje ugljikov dioksid te stoga da grafit mora biti još jedan obljik ugljika.

O carbono foi descoberto na pré-historia, conhecido nas formas de fumaça e carvão pelas civilizações mais antigas. Em 1772, Antoine Lavoisier mostrou que diamantes eram uma das formas do carbono; quando queimol amostras de carvão e diamante, e percebeu que nenhum deles produziu água. Em 1779, Carl Wihelm Scheele constatou que grafite queimado formava dioxido de carbono, o que seria mais uma forma do carbono

Smatra se da je dušik otkrio škotski fizičar Daniel Rutherford 1772., koji ga je prozvao škodljiv ili fiksirani zrak. U isto su ga vrijeme proučavali i Carl Wilhelm Scheele, Henry Cavendish i Joseph Priestley. 1790. ga je francuski kemičar Jean-Antoine-Claude Chaptal nazvao "azotum", a krajem 19. stoljeća Bogoslav Šulek imenovao ga je dušikom.

É considerado que o nitrogenio foi descoberto pelo físico escocês Daniel Rutherford em 1772, que chamou-o de ar nitroso ou ar fixo. Era também estudado ao mesmo tempo por Carl Wihelm Scheele, Henry Cavendish e Joseph Priestley. Em 1790 o químico francês Jean Antoine Claude Chaptal nomeou o elemento de nitrogenio

Carl Wilhelm Scheele je 1771. dobio kisik zagrijavanjem živinih oksida i nitrata, ali je svoje pronalaske objavio tek 1777. Joseph Priestley je 1774. isto tako napravio ovaj novi tip zraka. Ime "oxygenium" je 1777. skovao Antoine Lavoisier, čiji su eksperimenti s kisikom pomogli diskreditirati tada popularnu flogistonsku teoriju gorenja i korozije. Po uzoru na taj naziv krajem 19. st. Bogoslav Šulek smislio je hrvatski naziv kisik.

Carld Wilhelm Scheele obteve oxigenio ao aquecer óxido de mercúrio e nitratos em 1771, mas não publicou suas descobertas até 1777, Joseph Priestley também obteve esse elemento com 1774. O nome foi dado em 1777 por Antoine Lavoisier, cujo esperimentos ajudaram a desmentir a crença popular de sua combustão e corrosão

1529. Georigius Agricola je opisao korištenje fluorita kao fluks. 1670. Heinrich Schwandhard je uočio da je staklo izloženo fluoritu tretiranom sa kiselinom gravirano. 1810. francuski znanstvenik André-Marie Ampère je predložio da je fluorovodična kiselina spoj vodika s novim elementom. Element je konačno izolirao Henri Moissan 1886.

Em 1529, Georgius Agricola descreveu a aplicação da fluorite como fundente. Em 1670, Heinrich Schwandhard descobriu ser possível gravar em vidro, quando exposto à fuorite misturada com ácido. Em 1810, o cientista francês Andre-Marie Ampere propôs que o ácido fluorídrico fosse um composto formado por hidrogénio e um novo elemento. Em 1886, o elemento foi, finalmente, isolado por Henri Moissan.

Neon su otkrili britanski kemičari Sir William Ramsay i Morris W. Travers u Londonu 1898. godine. Otkriven je kad je Ramsay ohladio uzorak zraka dok nije postao tekućina, zatim ugrijao tekućinu i skupljao plinove kako su isparavali. Nakon 1902., kompanija Georgesa Claudea, Air liquide, je proizvodila industrijske količine neona kao nusprodukt njegovog posla likvefakcije zraka.

O néon foi descoberto em 1898 pelos químicos britânicos Sir William Ramsay e Morris W. Travers em Londres. Foi descoberto quando Ramsay resfriou uma amostra de ar até que se tornasse um líquido, então aqueceu o líquido e capturou os gases enquanto eles ferviam. Depois de 1902, a empresa de Georges Claude, a Air Liquide, estava produzindo quantidades industriais de neon como um subproduto de seu negócio de liquefação de ar.

Kemijsku kraticu za natrij prvi je objavio Jöns Jakob Berzelius u svojem sustavu atomskih simbola. On je skraćenica novolatinskog imena tog elementa "natrium", što se odnosi na egipatski "natron", prirodnu mineralnu sol većinski sastavljenu od hidrata natrijevog karbonata. 1807., Sir Humphry Davy je po prvi put izolirao natrij elektrolizom suhog natrijevog hidroksida, koji je bio vrlo blago navlažen.

A abreviatura química do sódio foi publicada pela primeira vez por Jöns Jakob Berzelius em seu sistema de símbolos atômicos. É uma contração do novo nome latino do elemento "natrium", que se refere ao "natrão" egípcio, um sal mineral natural feito principalmente de carbonato de sódio hidratado. Em 1807, Sir Humphry Davy isolou o sódio pela primeira vez por eletrólise de hidróxido de sódio seco, que havia sido levemente umedecido.

Škotski kemičar Joseph Black je prepoznao magnezij kao element 1755. Magnezij je po prvi put izolirao Sir Humphry Davy 1808. u Londonu. Koristio je elektrolizu na mješavini magnezija i živinog oksida. Antoine Bussy ga je pripremio u njegovom koherentnom obliku 1831.

O químico escocês Joseph Black reconheceu o magnésio como um elemento em 1755. O magnésio foi isolado pela primeira vez por Sir Humphry Davy em 1808, em Londres. Ele usou a eletrólise em uma mistura de magnésia e óxido de mercúrio. Antoine Bussy o preparou de forma coerente em 1831.

1761., Guyton de Morveau predložio je ime "alumine" za bazu stipsa, a 1787., Antoine Lavoisier mislio je da je to oksid još neotkrivenog metala. Sir Humphry Davy je identificirao postojanje metalne baze stipse 1808. Hans Christian Ørsted je prvi izolirao metalni aluminij u nečistom obliku 1825. Općenito se izolacija aluminija pripisuje Friedrichu Wöhleru 1827.

Em 1761, Guyton de Morveau propôs o nome alumina para a base em alúmen, e Antoine Lavoisier, em 1787, pensou que se tratava de um óxido de um metal ainda não descoberto. Sir Humphry Davy identificou a existência de uma base metálica de alúmen em 1808. Hans Christian Ørsted foi o primeiro a isolar o alumínio metálico em 1825 na forma impura. Friedrich Wöhler é geralmente creditado por ter isolado o metal em 1827.

1800., Sir Humphry Davy je vjerovao da je silika spoj, a ne element; ali 1811., Gay Lussac i Louis Jacques Thénard su vjerojatno pripremili nečisti amorfni silicij zagrijavanjem kalija sa silicijevim tetrafluoridom. 1824. Jöns Jakob Berzelius je pripremio amorfni silicij okvirno istom metodom. Henri Deville je 1854. prvi pripremio kristalni silicij, drugi alotropni oblik silicija.

Em 1800, Sir Humphry Davy pensava que a sílica era um composto e não um elemento; mas em 1811, Gay Lussac e Louis Jacques Thénard provavelmente prepararam silício amorfo impuro aquecendo o potássio com tetrafluoreto de silício. Em 1824, Jöns Jakob Berzelius preparou silício amorfo pelo mesmo método geral. Henri Deville em 1854 preparou pela primeira vez o silício cristalino, a segunda forma alotrópica do elemento.

Henning Brand je 1669. otkrio fosfor u Hamburgu u Njemačkoj, tako što ga je pripremio iz urina. 1769., Johan Gottlieb Gahb i Carl Wilhelm Scheele pokazali su da se kalcijev fosfat nalazi u kostima, i dobili elementarni fosfor iz pepela kostiju. Antoine Lavoisier je prepoznao fosfor kao element 1777.

Hennig Brand descobriu o fósforo em 1669, em Hamburgo, na Alemanha, preparando-o a partir da urina. Em 1769, Johan Gottlieb Gahn e Carl Wilhelm Scheele mostraram que o fosfato de cálcio é encontrado nos ossos e eles obtiveram fósforo elementar da cinza óssea. Antoine Lavoisier reconheceu o fósforo como um elemento em 1777.

Do 3. stoljeća, Kinezi su otkrili da se sumpor može izvući iz pirita. Indijski alkemičari opsežno su pisali o koristima sumpora u alkemijskim operacijama sa živom, od 8. stoljeća pa nadalje. 1777., Antoine Lavoisier je pomogao uvjeriti znanstvenu zajednicu da je sumpor element, a ne spoj.

No século III, os chineses descobriram que o enxofre podia ser extraído da pirita. Os alquimistas indianos escreveram extensivamente sobre o uso de enxofre em operações alquímicas com mercúrio, a partir do século VIII DC. Em 1777, Antoine Lavoisier ajudou a convencer a comunidade científica de que o enxofre era um elemento, não um composto.

Oko 1630., belgijski kemičar i liječnik Jan Baptist van Helmont raspoznao je klor kao plin. Elementarni klor je po prvi put pripremio i proučavao švedski kemičar Carl Wilhelm Scheele 1774. Do 1810., znanstveni konsenzus je bio da je klor spoj koji sadrži kisik. 1811., Sir Humphry Davy je zaključio da je klor novi element.

Por volta de 1630, o cloro foi reconhecido como gás pelo químico e médico belga Jan Baptist van Helmont. O cloro elementar foi preparado e estudado pela primeira vez em 1774 pelo químico sueco Carl Wilhelm Scheele. Em 1810, o consenso científico era de que o cloro era na verdade um composto que continha oxigênio. Em 1811, Sir Humphry Davy concluiu que o novo gás era na verdade um novo elemento.

Henry Cavendish je 1785. pretpostavio da je argon prisutan u zraku. Tek su ga 1894. izolirali Lord Rayleigh i Sir William Ramsay u Škotskoj. Argon je postao prvi otkriveni plemeniti plin. 1957., IUPAC se složio da se simbol treba promijeniti iz A u Ar.

Argon era suspeito de estar presente no ar por Henry Cavendish em 1785. Ele não foi isolado até 1894 por Lord Rayleigh e Sir William Ramsay na Escócia. Argônio se tornou o primeiro membro dos gases nobres a ser descoberto. Em 1957, a IUPAC concordou que o símbolo deveria mudar de A para Ar.

Kalijev simbol K dolazi iz njemačkog i skandinavskog naziva 'kalium'. Kalij je prvi izolirao Sir Humphry Davy 1807. iz kaustične potaše elektrolizom rastaljene soli pomoću novootkrivenog Voltinog elektostatičkog stupa. Kalij je prvi metal koji je izoliran elektrolizom.

O símbolo K do potássio vem de 'kalium', o nome do elemento na Alemanha e na Escandinávia. O potássio metálico foi isolado pela primeira vez em 1807 por Sir Humphry Davy, que o derivou do potássio cáustico pelo uso da eletrólise do sal fundido com a pilha voltaica recém-descoberta. O potássio foi o primeiro metal isolado por eletrólise.

Kalcij je poznat još od prvog stoljeća kada su Rimljani pripremali vapno kao kalcijev oksid. Kalcij je prvi izolirao Sir Humphry Davy 1808. kada je elektrolizom rastavio mješavinu vapna i živinog oksida. Davy je pokušavao izolirati kalcij; kada je čuo da su Jöns Jakob Berzelius i Pontin pripremili amalgam kalcija uz pomoć elektrolize vapna u živi, i sam je pokušao taj pokus.

O cálcio já era conhecido no século I, quando os antigos romanos preparavam a cal como óxido de cálcio. O cálcio foi isolado pela primeira vez por Sir Humphry Davy em 1808, quando ele eletrolisou uma mistura de cal e óxido de mercúrio. Davy estava tentando isolar o cálcio; quando soube que Jöns Jakob Berzelius e Pontin preparavam amálgama de cálcio eletrolizando cal em mercúrio, ele mesmo tentou.

1879., Lars Fredrik Nilson i njegov tim su detektirali skandij u mineralima euksenitu i gadolinitu. Nilson je pripremio 2 grama skandijevog oksida visoke čistoće. Per Teodor Cleve je pokazao da skandij ima svojstva slična onima koja je Mendeljejev predvidio za eka-bor. Metalni skandij su prvi pripremili Fischer i njegovi suradnici 1937.

Em 1879, Lars Fredrik Nilson e sua equipe detectaram escândio nos minerais euxenite e gadolinite. Nilsom então preparou 2 gramas de oxido de escândio de alta pureza. Per Teodor Cleve mostrou que o escândio tinha propriedades similares as prévistas por Mendeleev para eka-boro. Escândio metálico foi preparado pela primeira vez em 1937 por Fischer e seu colegas

William Gregor je otkrio oksid titanija u ilmenitu 1791. Martin Heinrich Klaproth je nezavisno otkrio titanij u rutilu 1795. i imenovao ga. Čisti metalni titanij je dobio Matthew A. Hunter tek 1910. 1936., Krollov proces je omogućio komercijalnu proizvodnju titanija.

William Gregor encontrou óxido de titanio no mineral ilmenite em 1791. Martin Heintich Klaproth descobriu independentemente o elemento no mineral rutilo em 1795 e o nomeou. a forma pura e metálica só foi obtida em 1910 por Matthew A. Hunter. Em 1936, o processo de Kroll tornou a produção comercial do titanio possivel.

Vanadij je otkrio Andrés Manuel del Río 1801. 1805., francuski kemičar Hippolyte Victor Collet-Descotils je pogrešno izjavio da je del Ríov novi element samo nečisti uzorak kroma. 1831., švedski kemičar Nils Gabriel Sefström je ponovno otkrio vanadij u novom oksidu koji je pronašao dok je radio sa željeznim rudama. Kasnije te godine, Friedrich Wöhler je potvrdio del Ríovov raniji rad.

Vanadio foi originalmente descoberto por Andrés Manuel del Río em 1801. Em 1805, o químico frances Hippolyte Victor Collet-Descotils declarou incorretamente que o elemento descoberto por del Río era apenas uma amostra impura de cromo. Em 1831, o químico suéco Nils Gabriel Sefström redescobriu o elemento em um novo óxido encontrado durante um trabalho com minérios de ferro. No mesmo ano, Friedrish Wöhler confirmou o trabalho anterior de del Río.

1797., Louis Nicolas Vauquelin je dobio uzorke rude krokoita. 1798., Vauquelin je otkrio da može izolirati metalni krom zagrijavanjem njegovog oksida u peći na ugljen, što ga čini otkrivačem tog elementa. Vauquelin je uspio i detektirati tragove kroma u dragom kamenju, kao što su rubini i smaragdi.

Em 1797, Louis Nicolas Vauquelin recebeu amostras de minério de crocoite. Em 1798, Vauquelin decobriu que era possivel isolar o cromo metálico aquecendo o oxido em um forno de carvão vegetal, fazendo dele o descobridor do elemento. Vauquelin tambem foi capas de detectar traços de cromo em pedras preciosas, como rubis e esmeraldas.

Do sredine 18. stoljeća, švedski kemičar Wilhelm Scheele iskoristio je piroluzit za proizvodnju klora. Scheele i drugi bili su svjesni da piroluzit sadrži novi element, ali ga nisu mogli izolirati. Johan Gottlieb Gahn prvi je izolirao nečisti uzorak metala mangana 1774., reduciranjem njegova oksida pomoću ugljika.

No meio do séc XVIII, o químico suéco Carl Wilhelm Scheele usou pyrolusite para produzir cloro.Scheele e outros estavam cientes de que pyrolusite continha um novo elemento, mas não conseguiam isola-lo. Johan Gottlieb Gahn foi o primeiro a isolar um amostra impura de manganes em 1774, reduzindo o óxido com carbono.

Prvo željezo koje su koristili ljudi vjerojatno je došlo s meteoritima. Najstariji poznati željezni objekti koje su koristili ljudi su kuglice meteorskog željeza napravljene u Egiptu oko 4000 godina pr. Kr. Otkriće taljenja oko 3000 godina pr. Kr. dovelo je do početka željeznog doba oko 1200 godine pr. Kr., te značajne uporabe željeza za alate i oružja.

O primeiro ferro usado pelos seres humanos provavelmente veio de meteoritos. Os objetos de ferro mais velhos usados por humanos foram algumas contas ( de colares ou pulseiras ) feitas de ferro meteorico no Egito a cerca de 4000 A.C. Sua fundição foi descoberta por volta de 3000 A.C e levou ao inicio da idade do ferro por volta de 1200 A.C, iniciando o seu uso para ferramentas e armas.

Spojevi kobalta stoljećima su korišteni kako bi se staklu, glazuri i keramici dala bogata plava boja. Element je prvi izolirao švedski kemičar George Brandt godine 1735. Pokazao je da je prisutnost elementa kobalta ono što uzrokuje plavu boju u staklu, a ne bizmut, kao što se prije mislilo.

Compostos de cobalto são usados a gerações para dar uma rica cor azul ao vidro ou cerâmica. O elemento foi isolado pelo quimico suéco George Brandit em 1735. Segundo ele, a cor azulada no vidro era causada pelo cobalto, e não pelo bizmuto.

Pronađeni su predmeti načinjeni od metalnih meteorita čak 5000 godina prije Krista. Godine 1751. barun Axel Fredrik Cronstedt pokušavao je izdvojiti bakar iz kupronikla i umjesto toga proizveo bijeli metal nikal. Početkom 20. stoljeća Ludwig Mond je patentirao proces koji koristi niklov karbonil za pročišćivanje nikla.

Artefatos feitos de meteoritos metalicos foram encontrados datando até antes de 5000 A.C. Em 1751, Baron Axel Fredrik Cronstedt tentava estrair cobre do mineral kupfernickel e acabou produzindo o metal branco. No inicio do séc XX, Ludwig Mond patenteou um processo utilizando carbinilo de nikel para purificar o metal.

Bakar se u prirodi nalazi samorodan i bio je poznat nekima od najstarijih zabilježenih civilizacija. Prema najranijim procjenama otkriven je oko 9000 godina prije Krista na Bliskom Istoku. Bio je jedan od najvažnijih materijala ljudima u bakrenom i brončanom dobu.

Cobre reside naturalmente como um mineral nativo, e era conhecido pelas mais antigas civilizações. As mais recentes estimativas da descoberta do cobre sugerem por volta de 9000 A.C no oriente medio. Era um dos materiais mais importantes para os humanos nas eras do cobre e bronze.

Metal cink proizveden je u Indiji u 13. stoljeću redukcijom kalamina organskim tvarima poput vune. Metal je u Europi ponovno otkrio Andreas Sigismund Marggraf 1746. Zagrijao je smjesu rude kalamina i ugljika u zatvorenoj posudi bez bakra kako bi proizveo metal.

Zinco metálico foi produzido no séc XIII, reduzindo calamina com substancias organicas, como lãn. O metal foi redescoberto na Europa por Andreas Sigimund em 1746. Ele aqueceu uma mistura de minério de calamina e carbono em um recipiente fechado, sem cobre para produzir o metal.

1871., ruski kemičar Dmitrij Mendeljejev predvidio je postojanje elementa galija i nazvao ga eka-aluminij. Galij je spektroskopski otkrio francuski kemičar Paul Emile Lecoq de Boisbaudran 1875. godine po njegovom karakterističnom spektru pri ispitivanju uzorka sfalerita. Kasnije te godine, Lecoq je dobio slobodni metal elektrolizom njegova hidroksida u otopini kalijeva hidroksida.

Em 1871, a existencia do galio foi prevista pelo químico russo Dmiltri Mendeleev, que nomeou o elemento de eka-aluminio. O galio foi descoberto espectroscopcamente pelo químico frances Paul Emile Lecoq de Boisbaudran em 1875, por conta de seu espectro caracteristico durante uma analise de uma amostra de sphalerite. No mesmo ano, Lecoq obteve o metal isolado pela eletrolize de seu hidróxido, numa solução de hidróxido de potássio.

1869., Dmitrij Mendeljejev predvidio je njegovo postojanje i neka njegova svojstva na osnovi njegova položaja u periodnom sustavu i nazvao je element eka-silicij. 1886., Clemens Winkler pronašao je novi element uz srebro i sumpor, u rijetkom mineralu zvanom argirodit. Prve slitine silicija i germanija dobivene su 1955.

Em 1869, Dmitri Mendeleev previu a sua existencia e algumas de suas propriedades baseando-se na sua posição na tabela periodica, e o nomeou eka-silicio. Em 1886, Clemens Winkler encontrou o elemento junto a prata e enxofre, em um mineral raro chamado argyrodite. As primeiras ligas silicio-germanio foram feitas em 1955.